کریسمس: جشنی سنتی که گرما را تجسم می‌کند

25 دسامبر، زمان فرا رسیدن کریسمس را نشان می‌دهد، جشنی که گرما و انتظار را به همراه دارد، همانطور که برنامه‌ریزی شده است. به عنوان یک تعطیلات که در سراسر جهان به طور گسترده جشن گرفته می‌شود، منشأ آن ارتباط نزدیکی با مسیحیت دارد، که در ابتدا برای بزرگداشت تولد عیسی مسیح تأسیس شد. مسیحیان اولیه این مناسبت را در 6 ژانویه، که به عنوان «اپیفانی» شناخته می‌شود، گرامی می‌داشتند. تا قرن چهارم نبود که کلیسای کاتولیک روم رسماً 25 دسامبر را به عنوان «روز کریسمس» تعیین کرد. با گسترش جهانی مسیحیت و ترویج فرهنگ آنگلوساکسون، کریسمس به تدریج از مرزهای مذهبی فراتر رفته و به یک جشنواره ملی تبدیل شده است که هم مفاهیم مذهبی و هم شادی سکولار را ترکیب می‌کند.

در میان سنت‌های کلاسیک کریسمس، سه عنصر به ویژه محبوب هستند. درخت کریسمس در قرن شانزدهم در آلمان منشأ گرفت، زمانی که مردم در طول فصل کریسمس درختان همیشه سبز را قرار می‌دادند تا نماد پایداری زندگی باشد. امروزه، خانواده‌ها در سراسر جهان با دقت درختان کاج یا صنوبر را انتخاب می‌کنند و آن‌ها را با چراغ‌های رنگی، تزئینات ستاره‌ای و جعبه‌های هدیه تزئین می‌کنند. انبوهی از هدایای غافلگیرکننده برای اقوام و دوستان زیر درخت قرار می‌گیرد و آن را به چشم‌نوازترین صحنه جشنواره تبدیل می‌کند. افسانه «جوراب کریسمس» از سنت نیکلاس سرچشمه می‌گیرد: گفته می‌شود که این اسقف مهربان زمانی سکه های طلا را مخفیانه در جوراب‌های بلند دختران فقیر که آن‌ها را برای خشک شدن آویزان کرده بودند، قرار می‌داد. از آن زمان، کودکان همیشه جوراب‌های بلند گلدوزی شده را در شب کریسمس در پای تخت خود آویزان می‌کنند و منتظر هدایایی از «بابا نوئل» هستند. تصویر «بابا نوئل» که توسط کاریکاتوریست‌های آمریکایی قرن نوزدهم شکل گرفته است—با لباس قرمز، راندن یک سورتمه که توسط گوزن شمالی کشیده می‌شود، و تحویل هدایا از طریق دودکش‌ها—جذابیت افسانه‌ای قوی را به جشنواره اضافه کرده است و او را به «پیام‌رسان جادوی زمستانی» در قلب کودکان تبدیل کرده است.از نظر غذا، بوقلمون بریان اروپایی، گلی‌واین (شراب تند) آلمانی و نان پنتون ایتالیایی نیز طعم‌های منطقه‌ای غنی را به جشنواره اضافه می‌کنند.امروزه، کریسمس از مرزهای جغرافیایی و مذهبی فراتر رفته است تا به پیوندی برای انتقال مهربانی تبدیل شود. مردم در طول جشنواره با خانواده‌های خود جمع می‌شوند و برکت‌ها را رد و بدل می‌کنند. سازمان‌های خیریه نیز فعالیت‌های رفاهی عمومی را راه‌اندازی می‌کنند و به گرما اجازه می‌دهند در زمستان سرد گسترش یابد و این احساس جشنواره‌ای چند صد ساله را زنده و پر رونق نگه می‌دارند.